Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

HAMMERS OF MISFORTUNE - FIELDS / CHURCH OF BROKEN GLASS

Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που αισθάνεσαι πως ο κόσμος τούτος σε περιορίζει. Πως όλα όσα ενδιαφέρουν τον μέσο άνθρωπο οι στόχοι, οι αγωνίες, οι επιδιώξεις τους είναι τόσο ανιαρά, τόσο βαρετά, τόσο μικροπρεπή...μα τί δουλειά έχω εγώ με δαύτους; Νοιώθεις την ενέργεια ν' αναβλύζει από μέσα σου, τόσο φωτεινός! Είσαι έτοιμος ν' αναλύσεις τα μεγάλα μυστικά της ζωής, τα Ηρακλείτεια αινίγματα, την Πλατωνική Πολιτεία, την θεωρία της απροσδιοριστίας, την Καβαφική ειρωνεία, τον υπεράνθρωπο του Νίτσε, την ερώτηση της Μαργαρίτας στον Φάουστ του Γκαίτε, την παιδαγωγική του Ρουσσώ, το man και την Existenz του Χάιντεγγερ, την Eroica του Μπετόβεν...

Υπάρχουν και οι άλλες στιγμές. Υποχρεωτικά προσαρμοσμένος στις τεχνητές απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής, τα δεκάδες καθημερινά μικρά εμπόδια, τις υποχρεωτικές συμβάσεις, την τυπική κοινωνικότητα. Δεν ακολουθείς είσαι loser, ακολουθείς...just another slave for the mule που τραγουδούν οι Deep Purple. Αδυνατείς να συντάξεις ένα επιχείρημα σε πιθανή ένστασή σου στο πιο απλό πράγμα που θ' ακούσεις και διαφωνείς. Τουλάχιστον θυμάσαι τ' όνομά σου. Είναι παρήγορο αυτό;

Είσαι ο ίδιος. Δεν πάσχεις από διχασμό προσωπικότητας. Ούτε από συμπλέγματα ανωτερότητας στην πρώτη - κατωτερότητας στην δεύτερη περίπτωση. Είσαι απλά το πεδίο, το θύμα και ο θύτης συνάμα όπου η ύπαρξη μονομαχεί με την μέριμνα. Η απόσταση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, (απειροελάχιστη στην πραγματικότητα - μέγιστη όταν τη βιώνεις), αυτή η οντολογική ομίχλη καλύπτει όλη την απόσταση από το άσπρο στο μαύρο και το αντίστροφο. Μόνο μαύρο/άσπρο. Απουσία των υπολοίπων χρωμάτων. Το βασίλειο του γκρίζου και των αποχρώσεών του.Πόσες μπάντες προσπάθησαν να χαρτογραφήσουν τις περιοχές του γκρίζου; Οι περισσότερες απέτυχαν. Το γιατί δεν είναι της παρούσης. Πόσες σκότωσαν τον Μινώταυρο και βγήκαν έξω απ' τον λαβύρινθο με σώας τας φρένας; Μμμ, θυμάμαι τους Fates Warning στο Perfect Symmetry και μόνο (κρίμα γιατί το Pleasant Shades of Grey θα 'ταν εκπληκτικός τίτλος), οι Evergrey κυρίως στο ντεμπούτο τους, οι While Heaven Wept στο Of Empires Forlorn, οι (μεσαίας περιόδου) Solitude Aeturnus, ίσως οι Green Carnation στα δύο πρώτα τους.
Σ' αυτήν την τόσο ετερόκλητη συνομοταξία συγκροτημάτων προσθέστε και τους Hammers of Misfortune. Τοποθετήστε τους ψηλά. Πολύ ψηλά. Εκεί κάπου στην κορφή. Το τέταρτο δισκογραφικό τους πόνημα απαιτεί και προστάζει να διορθωθεί η αδικία. Θα το καταφέρει; Όχι, αλλά οι λίγοι χαμογελούν.

Sing us a song, a song called how did it all go wrong
Sing even though we haven't spoken for oh so long

Sing for our tongues are encumbered by their own eyes
And weary of leering, twisting and wind
ing from side to side.
Χωρίς τον Scalzi πλέον η αμερικάνικη υπερμπάντα αυτονομείται. Όχι καλλιτεχνικά, αλλά ως προς την εικόνα που 'χε δημιουργηθεί στον κόσμο. Φωνάζει πως δεν είναι (ποτέ δεν ήταν) το alter ego των Slough Feg. Οι 2 σε 1 δίσκοι (a split with ourselves) των Hammers δείχνουν πιο εστιασμένοι μα και πιο περίπλοκοι συνάμα. Η πλατφόρμα είναι οι Pink Floyd. Μόνο ως βάση όμως. Μέσα απ' την προσεκτική ακρόαση προκύπτει ένα πολυεπίπεδο (μουσικά, στιχουργικά, ενορχηστρωτικά) έργο βουτηγμένο στα καθάρια νερά και τις ιερές πηγές των 70ies. Prog rock, επικολυρικό hard, pomp rock και το απαραίτητο folk. Από τους Yes, Genesis στους Deep Purple, Rainbow απ' τους Kansas στους Thin Lizzy.

Show us the field and weapons to wield for the coming war
Let us redress celestial sentence we've waited for

Trenches or furrows, soldier or harvester, sword or ploughshare

A field and a summer, one way or another, we're buried there.


Όσο κι αν οι επιρροές αφορούν κυρίως rock ακούσματα δεν μπορώ να μην παρατηρήσω μία μεγαλοπρέπεια, μία σοβαρότητα/προσήλωση στο έργο και μία αρχιτεκτονική που παραπέμπει (έμμεσα ή άμεσα) στους μεγάλους κλασικούς. Δεν ξέρω κατά πόσο μια αναλυτική αναφορά στα τραγούδια θα ωφελούσε αφού δεν υπάρχει όχι μέτρια στιγμή αλλά ούτε νότα αχρείαστη.

Everything is concrete now
Concrete is the queen whose kingdom crumbles down

In Butchertown.

Everything is metal now

Metal is the king whose crown is melted down

In Butchertown.

Αναλυτικά το track list:

FIELDS
1. Fields pt.I:Agriculture (η πλευρά του αριστοκράτη)
2. Fields pt.II:Fields (η πλευρά του λαού)

3. Fields pt.III:Motorcade (η πλευρά του αστυνόμου/κράτους)

4. Rats Assembly
5. Always looking down

6. Too soon

CHURCH OF BROKEN GLASS
1. Almost (Left without you)
2. Butchertown

3. The gulls

4. Church of broken glass

5. Train


Πως περιγράφεται το μεγαλείο με λέξεις; Θυμάμαι εκείνη την ιστοριούλα όπου ο φιλόσοφος είπε στον μουσικό πως τον ζηλεύει γιατί οι μελωδίες πείθουν πιο εύκολα απ΄τα λόγια.
Η πτώση του ανθρώπου (Butchertown) αποκαλύπτεται μ' ένα Sabbathιανό riff, το Rats Assembly είναι ένας prog οργασμός τέτοιας έντασης που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω για να θυμηθώ κάτι αντίστοιχο (το ορχηστρικό ξέσπασμα του Metropolis pt.I των Dream Theater), το Train μια μεταλλική καταιγίδα με πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση στιχουργικά : ο χρόνος και το τραίνο που ταξιδεύει (στο) πουθενά - θα επανέλθω κάποια στιγμή...

Lightning train
to nowhere in the universe

Lightning speed

to nowhere but oblivion.


Το The Gulls επεκτείνει μια νοητική εποπτεία των Genesis με Rainbow ηχοχρώματα, το απίστευτο Church of broken glass μας υπενθυμίζει πως ΜΟΝΟ στην δεκαετία του '70 ήξεραν να γράφουν μπαλάντες (οι μετέπειτα απόπειρες είναι ''παίδων αθύρματα'') και τέλος το (άντε να βρεις κοσμητικό επίθετο ν' αρμόζει) Almost (Left without you) διαπερνά και τα επτά δέρματα της μοναξιάς - σχίζει την καρδιά σε χίλια κομμάτια...

Almost like you really care
Almost like you really hear

Almost like you really there

Almost like you really here.


Να μιλήσω για τεχνική κατάρτιση, εκτελέσεις, ερμηνείες; Ναί, μου λείπει ο Scalzi και η κοπέλα η Janis όμως οι αντικαταστάτες είναι επαρκέστατοι (κι ο Chewy σε μεγάλη φόρμα). Κάθε ακρόαση είναι μια αποκάλυψη σε βαθμό να αναιρεί την προηγούμενη. Δεν ξέρω αν πρόκειται για το κορυφαίο album της δεκαετίας, δεν ξέρω καν αν πρόκειται για το καλύτερο έργο των Hammers. Τί ξέρω; Πως ο Cobbett έχει φορμάρει την καλύτερη μπάντα του νέου αιώνα, τους Rush της δεκαετίας που τελειώνει. Αναρωτιέμαι πως θα ξεπεράσει τούτο το αριστούργημα. Κακώς μάλλον, το 'χει κάνει τρεις φορές ως τώρα.

Charm will steal your time
Just as time will steal your charm.

Αποστρέφω το βλέμμα. Τόση ομορφιά δεν αντέχεται, η τελειότητα τυφλώνει. Δάκρυα μου 'ρχονται στα μάτια. Ναι και οι ιππότες δακρύζουν. Όταν αντικρίζουν το ιερό δισκοπότηρο της μουσικής τους αναζήτησης...

Δεν υπάρχουν σχόλια: