ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Τα αποσπάσματα απ' το ποίημα του ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ παρατίθενται ως φόρος τιμής σ' έναν μουσικό που έδωσε αυτοθέλητα τέλος στην ζωή του. Ανεξάρτητα απ' τους λόγους, ο Marcel Jacob δεν κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες ανάμεσά μας. Ο Σουηδός μπασίστας έκλεισε τον κύκλο μάλλον νωρίς (ετών μόλις τεσσαράκοντα πέντε). Λίγα αποχαιρετιστήρια λόγια :

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει να δύσει.

Ο Jacob διάλεξε το πλέον παρεξηγημένο μουσικό όργανο. Οι μπασίστες σ' ακραίες περιπτώσεις τυγχάνουν δημοφιλίας (βλ. Geddy Lee, St. Harris, J.DeMaio). Δεν θα μιλήσω για τις τεχνικές του ικανότητες. Υπάρχουν αρμοδιότεροι εμού που κατέχουν ''τα του οργάνου''. Θα πω μόνο πως ο αυτοδίδακτος μουσικός προτίμησε την καριέρα του διασκεδαστή απ' το μονοπάτι του καλλιτέχνη. Αυτό αποδεικνύει η συμμετοχή του σε μπάντες όπως Talisman, Last Autumn's Dream, Human Clay κλπ. Το χνάρι, την πατημασιά του στην άμμο του χρόνου όμως πρόλαβε να την αφήσει. Υπήρξε συνιδρυτής των Rising Force στα τέλη των 70ies ( ο άλλος ήταν ο Malmsteen βεβαίως) με τους οποίους συνεργάστηκε -μετά από ήξεις / αφίξεις- σε δύο άλμπουμ : το φοβερό και τρομερό Marching Out (1985) και ένδεκα χρόνια αργότερα το Inspiration με τις διασκευές.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Έχε γεια Marcel. Λυπάμαι, μα αδυνατώ να σου πώ καλό ταξίδι. Ξέρω πως δεν πας πουθενά και δεν τζαμάρεις με τον Phil Lynott όπως ελπίζει ο Soto. Ο θάνατος έφυγε από μέσα σου όπως κι η ζωή...