HEAVY METAL THUNDER

Μιας και το 2009 ετοιμάζεται να μας αποχαιρετίσει λίαν συντόμως κι αρκετοί δίσκοι - φετινοί - πιθανότατα θα "έμεναν παραπονούμενοι" αποφάσισα χάρη συντομίας χρόνου να ομαδοποιήσω κάποιους απ' αυτούς και ν' αναφερθώ - λακωνικώς έστω - για να αποκρούσω τις τύψεις μου. Με βήμα γοργό πάμε σε πέντε κυκλοφορίες κλασικού heavy metal. Εξού και ο τίτλος.

BATTLE CRY - TODAY BELONGS TO US

Τούτοι μας έρχονται απ' τις ΕΠΑ. Είναι ντουέτο και το Today Belongs to us αποτελεί την τρίτη δισκογραφική τους προσπάθεια και μάλιστα δίχως την υποστήριξη δισκογραφικής. Αγέρωχο, περήφανο h.m. που χρωστά αρκετά τόσο στον Dio όσο και στους Manowar. Όμορφες μελωδίες, υπέροχα ρεφρέν, επικές εξάρσεις όπως στο (εκπληκτικό) instrumental Mo Chroi και στο συμφωνικό Vienna που σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους. Εύληπτο μεν, ποιοτικό δε υλικό. Μαχητικό - ανατατικό heavy metal. Credit στις πανέξυπνες ενορχηστρώσεις, η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά. Το ανθεμικό ομότιτλο τραγούδι κλείνει τον δίσκο με μια νότα γλυκιάς αισιοδοξίας...

TRIAXIS - KEY TO THE KINGDOM

Δεν ξέρω αν η Ουαλία έχει ενδιαφέρουσα σκηνή αλλά οι Triaxis θα μ' αναγκάσουν να ασχοληθώ. Καυτό, κολασμένο h.m. περιλαμβάνει το (αυτοχρηματοδοτούμενο) ντεμπούτο τους. Ακολουθούν την πεπατημένη αλλά το κάνουν με τόσο κέφι τόση αγάπη τόσο μεράκι και τέτοια γνώση του αντικειμένου που δεν γίνεται να μην σε συνεπάρουν. Καταιγιστικοί επικοί ρυθμοί, τραγουδάρες, απίστευτες κιθάρες, φανταστικά (Malmsteen-ικής έμπνευσης) σόλο, ουδεμία μέτρια στιγμή. Τα σέβη μου στην Krissie, την τραγουδίστρια, η οποία άδει με πάθος και δεν φαντασιώνεται πως είναι η μετενσάρκωση της Μαρίας Κάλλας. Κοντολογίς, ΔΙΣΚΑΡΑ. Ακόμη χωρίς εταιρία; Γιατί; ΓΙΑΤΙ;

BURNING STARR - DEFIANCE

Ο συμπαθής Jack Starr δυόμιση δεκαετίες μετά την -περιπετειώδη- αποχώρησή του απ' τους Virgin Steele παλεύει με το φάντασμά του. Βαρύ το φορτίο. Πως να νικήσεις τη βαρυτική δύναμη του Guardians of the Flame; Ιδιαίτερα όταν δεν έχεις στο πλευρό σου την μουσική ιδιοφυία του Defeis; Όλες οι μετέπειτα δουλειές του κρίνονται συμπαθητικές. Μερικές (Out of the Darkness, No Turning Back) κάτι παραπάνω από συμπαθητικές. Κάπου εκεί βρίσκεται και το φετινό Defiance με έντονο άρωμα Manowar. Εταιρία : Magic Circle Music, ο DeMaio έβαλε το χεράκι του σε μίξη / παραγωγή κι ο Rhino παίζει τύμπανα (πλην ενός τραγουδιού). Στο δια ταύτα ευχάριστο επικίζων h.m. με "πιασάρικα" ρεφρέν, δύο-τρία πολύ ωραία τραγούδια, μία εξαιρετική διασκευή στο Catch the Rainbow (καμιά απορία;), υπέροχα κιθαριστικά μέρη (ο Jack είναι "φραστικός" κιθαρίστας). Ένας έπαινος και τρεις παρατηρήσεις : το -σχεδόν doomy- The Beast Inside αρκεί για να επιβάλει την αγορά του δίσκου με τα απίστευτα μουσικά θέματα του Starr, το Indian Nation όσο και να θέλει δεν μπορεί να γίνει Spirit Horse of the Cherokee, το Black Clouds Of Thanos δεν δικαιολογεί την δεκάλεπτη διάρκειά του και τέλος, όσον αφορά το εξώφυλλο, να υποθέσω (εγώ ο καχύποπτος) πως το πληγωμένο λιοντάρι απ' το δόρυ του μονομάχου σχετίζεται με τον David "The Lion" Defeis; Αφού δεν μπορούμε να νικήσουμε στην μουσική αρένα ... ας το ρίξουμε στους φτηνούς εντυπωσιασμούς;

CAULDRON - CHAINED TO THE NITE

Οι Cauldron σε προδιαθέτουν θετικά εξ' αρχής. Καναδοί που παίζουν παραδοσιακό h.m. συν το εκπληκτικό εξώφυλλο. Η μάχη των εντυπώσεων κερδίσθηκε πάμε στην ουσία : καυτό, σε σημεία εντυπωσιακό, "ατσάλινο" heavy metal βουτηγμένο στα 80ies μ' ότι αυτό συνεπάγεται (αν κι ευτυχώς τα θετικά υπερισχύουν). Μειονέκτημα τ' ότι υπάρχουν κάποια τραγούδια που λειτουργούν συμπληρωματικά (κοινώς fillers) και "ρίχνουν" το γενικότερο επίπεδο συνθέσεων όπως το Young and Hungry (τί ρεφρέν), το Conjure The Mass ή το The Leaven / Fermenting Enchantress. Ο καλπασμός, δε, του Midnite Hour ξεσηκώνει και συνεπαίρνει. Στ' άρματα... Αν ήταν ep θα μιλούσαμε για δισκάρα. Ακόμη και έτσι όμως η ακρόαση είναι υποχρεωτική.

PRODIGAL EARTH - ZENITH II ZERO

Στην περίπτωση του Λεπτού έχω αναφερθεί παρουσιάζοντας τους Diphtheria (βλ. σχετική ανάρτηση - Μάιος 2009). Ότι αγγίζει γίνεται χρυσός ή για ν' ακριβολογήσω ότι λαμπρύνει η φωνάρα του δεν μπορεί να 'ναι κακό. Οι Prodigal Earth -μακριά από στείρες εξάρσεις (ψευδο) εθνικισμού- παρουσίασαν έναν δίσκο που "βάζει τα γυαλιά" σε πολλούς φτασμένους του χώρου. (Αναρωτιέμαι τί θα θυσίαζαν κάποιες πολυδιαφημισμένες μπάντες για να γράψουν ένα Lonely gods ή ένα Once Upon a Crime.) Όμορφες μελωδίες, έξυπνη χρήση πλήκτρων, σεβασμός και τιμή στις επιρροές, prog διανθίσματα, απλότητα και ... φωνάρα. Προσωπικές προτιμήσεις το The End (Ashes of Desire Pt.1) με τα ελληνικά ηχοχρώματα και ο μελαγχολικός λυρισμός του Pro Defunctis και στις δύο εκτελέσεις. Στην Alternate Version, δε, όσοι ερωτευθήκατε την φωνή (υπολογίστε και μένα) της σοπράνο Μαριλένας Σολωμού έχετε έξτρα λόγο να αγοράσετε τον δίσκο καθώς είναι η τελευταία της ηχογράφηση. Τον περασμένο Αύγουστο έχασε την μάχη με τον καρκίνο. Μόλις τριάντα πέντε ετών. Ποιος είπε πως η ζωή είναι δίκαιη;